REVIEW: RIOT, Νightbreaker

 

RIOT, Νightbreaker (1993)

Sony Records

Αποκάλυψη τώρα. 

Η τρίτη και κατά τη γνώμη μου πιο εποικοδομητική εποχή για τους Νεοϋορκέζους Riot ξεκινά σχεδόν στη μέση της δεκαετίας του '90, με αυτό το άλμπουμ και τον τεράστιο Mike DiMeo στο μικρόφωνο. Οι Peter Perez στο μπάσο, Bobby Jarzombeck στα ντραμς, Mike Flyntz και ο ηγέτης Mark Reale στις κιθάρες, γράφουν τον διάδοχο δίσκο του “The Privilege of Power”, τρία ολόκληρα χρόνια πριν. Το “Nightbreaker” δεν απογοήτευσε, αντιθέτως τους έβαλε για τα καλά στη δεκαετία, με τα δύο πόδια και όρθιους μετά από μια ακόμη μεταμόρφωση του συγκροτήματος. 

Το εξώφυλλο της έκδοσης του CD είναι το αμερικανικό του 1999, μιας και είτε το έχετε δει με εκείνο το άψυχο μαύρο χρώμα και το σκαρίφημα ενός αετού να κάθεται πάνω στο roundel εθνόσημο της R.A.F. από το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο (πολύ άκυρο όντως!), είτε τη γερμανική έκδοση με τον καρχαρία. Πάντως, αυτό που ήταν και το τρίτο και τελικά επικρατέστερο εξώφυλλο, ήταν με τον Tior, τη κλασική λευκή φώκια/σήμα κατατεθέν τους, να εικονίζεται στην πανσέληνο πάνω από την πόλη τη νύχτα. 

Μέσα περιέχει ένα ακατάπαυστο σερί από κλασικά κομμάτια, όπως το θρυλικό ομώνυμο του δίσκου, τη διασκευή στο “Burn” των Deep Purple, “Destiny”, “Medicine”, “Silent Scream”, “Magic Maker”, την επανεκτέλεση αυτού του δικού τους “Outlaw”, που αρχικά υπήρχε στο “Fire Down Under” του 1981, το “Babylon”, τη δεύτερη διασκευή του δίσκου “A Whiter Shade of Pale” από τους Procol Harum, και το bonus κομμάτι “Faded Hero”. 

Το συναίσθημα είναι επιστροφή δέκα χρόνια πίσω, ίσως και πιο πριν, αφού η σχεδόν speed metal ταχύτητα των προηγούμενων δύο δίσκων έχει μετριαστεί, κλείνοντας προς το hard & heavy στυλ που είχαν μέχρι το 1984, με τους πρώτους δύο τραγουδιστές τους, Guy Speranza και Rhett Forrester.

English:

Revelation now.

The third and, in my opinion, most constructive era for the New York-based band Riot begins almost in the middle of the 1990s, with this album and the legendary Mike DiMeo on vocals. Peter Perez on bass, Bobby Jarzombeck on drums, Mike Flyntz, and leader Mark Reale on guitars, had already crafted the successor to “The Privilege of Power” three full years earlier. 

“Nightbreaker” did not disappoint; on the contrary, it firmly established them in the decade, with both feet standing tall after yet another transformation of the band. 

The album cover for the CD version is the American release from 1999, which you may have seen either with the dull black background and a sketch of an eagle sitting atop the RAF roundel—the insignia of the Royal Air Force from World War II (though quite unrelated!)—or the German version featuring a shark. Nonetheless, the third and ultimately most prominent cover features Tior, their iconic white seal/mascot, depicted against the full moon over the city at night. 

Inside, there's an unrelenting stream of classic tracks, including the legendary title song, a cover of Deep Purple’s “Burn”, “Destiny”, “Medicine”, “Silent Scream”, “Magic Maker”, a re-recording of their own “Outlaw” (originally from “Fire Down Under”, 1981), “Babylon”, a second cover of “A Whiter Shade of Pale” by Procol Harum, and the bonus track “Faded Hero”.

 

The overall feeling is a return to a sound from ten years earlier—or perhaps even more distant—since the nearly speed-metal pace of their previous two albums has mellowed into a hard & heavy style that they had maintained until 1984, during the era of their first two vocalists, Guy Speranza and Rhett Forrester.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!