REVIEW: AXEL RUDI PELL, The Masquerade Ball

 

AXEL RUDI PELL, The Masquerade Ball (2000)

Steamhammer

Καλπάζοντας άγρια προς το άγνωστο.

Ο Pell είναι μια ειδική περίπτωση βιρτουόζου κιθαρίστα. Έχοντας ήδη πίσω του περίπου δέκα προσωπικούς δίσκους από το 1989, είχε σταθερή σχετικά σύνθεση μουσικών που από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας περιλάμβανε τον Jeff Scott Soto (Y. J. Malmsteen, Talisman), ο οποίος στο προηγούμενο απ' αυτόν άλμπουμ, το καταπληκτικό και επίσης "Oceans of Time", αντικαταστάθηκε από τον Αμερικανό Johny Gioeli, που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο μέχρι σήμερα. Γρήγοροι ρυθμοί από τους Mike Terrana στα τύμπανα και τον μπασίστα Volker Krawczak, πλήκτρα από τον Ferdy Doernberg, συμπληρώνουν την πεντάδα. 

Από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα μουσικής που ακροβατεί ανάμεσα σε Hard Rock και Power Metal, περιλαμβάνοντας και κλασικές μπαλάντες πάντα στο μενού — οπότε κάτι ανάμεσα σε Rainbow εποχής "Rising" και Stormwitch, μέσων δεκαετίας '80, αν γίνεται κατανοητό το στυλ και η παρομοίωση αυτή! 

Απ' τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ, με χαρακτηριστικά κομμάτια όπως τα "Earls of Black", "Voodoo Nights", "The Masquerade Ball", "Tear Down the Walls", "Hot Wheels", "The Temple of the Holy" και η διασκευή στο "July Morning" των Uriah Heep στο τέλος.

English:

Raging wildly towards the unknown. 

Pell is a unique case as a virtuoso guitarist. Having released around ten solo albums since 1989, he has maintained a relatively consistent lineup of musicians. Since the early 2000s, his band included Jeff Scott Soto (Y. J. Malmsteen, Talisman), who was featured on his previous album, the fantastic "Oceans of Time," until he was replaced by American singer Johny Gioeli, who has been behind the microphone ever since. 

Fast-paced drums by Mike Terrana and bassist Volker Krawczak, with keyboards by Ferdy Doernberg, complete the quintet. 

This album is one of the most representative examples of music that straddles Hard Rock and Power Metal, always including classic ballads — so it’s a bit like a blend between Rainbow’s "Rising" era and Stormwitch from the mid-'80s, if that style and comparison are understandable! 

One of my favorite albums, featuring characteristic tracks like "Earls of Black," "Voodoo Nights," "The Masquerade Ball," "Tear Down the Walls," "Hot Wheels," "The Temple of the Holy," and a cover of Uriah Heep’s "July Morning" at the end.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!

REVIEW: TROLL BENDS FIR – Brothers in Drinks

 

TROLL BENDS FIR – Brothers in Drinks

Screaming Banshee / Histomedia Records

Troll Bends Fir is a Russian folk metal band known for integrating traditional folk elements from their native culture into their metal sound. Previously introduced to audiences through their releases, the band’s style combines energetic performances with a focus on cultural authenticity.

"Brothers in Drinks" is a compilation album that features their last two EPs, originally released in 2010 and 2011. The band performs primarily in their native language, with the exception of the track titled "Beer Mantra," which is sung in English. Their musical approach emphasizes lively, festival-ready folk metal that aligns well with celebratory atmospheres, particularly those centered around beer-drinking events.

The album’s overall tone is upbeat and accessible, prioritizing enjoyment and cultural expression over innovation. Notably, the compilation includes a bonus track featuring Jonne Järvelä of Korpiklaani fame, adding an additional layer of recognition within the folk metal community.

In summary, "Brothers in Drinks" offers a collection of spirited folk metal songs suitable for fans of lively, culturally infused metal music with a focus on celebration and tradition.

Nick Parastatidis

REVIEW: CRADLE OF FILTH, Midian

 

CRADLE OF FILTH, Midian (2003)

Music for Nations

Γοτθικός, μαύρος εφιάλτης.

Αυτό το τέταρτο πλήρες άλμπουμ χωρίζει τις δύο πρώτες περιόδους δημιουργίας των Βρετανών Black Metal συγκροτημάτων. Πάντα αναφέρουμε την περίοδο πρό και μετά Midian στη δισκογραφία, και ο λόγος είναι ότι αυτό το CD επανέφερε το συγκρότημα εκεί που είχε σταθμεύσει δισκογραφικά με το Cruelty and the Beast. Τα δύο Ε.P. / συλλογές μέχρι τώρα δεν είχαν κάτι συνταρακτικό να προσφέρουν και το τέλμα οφείλονταν τόσο στις δισκογραφικές εταιρείες όσο και στους όρους των συμβολαίων τους, ακριβώς όπως και στην αρχή της καριέρας τους, μετά το Vempire Ε.P. (μόνο που εκείνο αποτελεί κόσμημα της δισκογραφίας τους). 

Ο Paul Allender στη κιθάρα έχει επιστρέψει, μαζί με τα εντελώς κλασικά metal riffs, όπως και την έμπνευση του Dani Filth. Ο Adrian Erlandsson, των θρυλικών At The Gates, πίσω από τα τύμπανα, δίνει απίστευτο πόνο. Η παραγωγή του δίσκου είναι υποδειγματική και όλη η σκοτεινή, μην πω κατάμαυρη, γοτθική ατμόσφαιρα τρόμου που βγάζουν τα κομμάτια είναι πραγματικά ασύλληπτη. 

Cthulhu Dawn, Saffron's Curse, Death Magick for Adepts, Lord Abortion, το κλασικό Her Ghost in the Fog (το βίντεο κλιπ του άλμπουμ), στο οποίο συνεργάζεται ο ηθοποιός Doug Bradley, που κρύβεται πίσω από τον θρυλικό Pinhead της σειράς ταινιών τρόμου Hellraiser, Tearing Ceil from Grace, και Tortured Soul Asylum, αποτελούν πραγματικά απίστευτες στιγμές στον δίσκο.

English:

A Gothic, Black Nightmare.

This fourth full-length album marks a division between the two early creative periods of the British Black Metal bands. We always refer to the pre-Midian period and then the Midian phase in their discography, and the reason is that this CD brought the band back to the level they had reached with Cruelty and the Beast. The two EPs/collections up to now hadn't offered anything truly remarkable, and their stagnation was due both to the record labels and the contractual terms, just like at the beginning of their career, after the Vempire EP (which, however, remains a gem in their discography). 

Paul Allender has returned on guitar, bringing with him the classic metal riffs and the inspiration of Dani Filth. Adrian Erlandsson, from the legendary At The Gates, behind the drums, delivers incredible intensity. The production of the album is exemplary, and the entire dark—dare I say pitch-black—gothic atmosphere of horror conveyed by the tracks is truly breathtaking. 

Songs like Cthulhu Dawn, Saffron's Curse, Death Magick for Adepts, Lord Abortion, and the classic Her Ghost in the Fog (the album’s music video), which features actor Doug Bradley—hidden behind the iconic Pinhead from the Hellraiser horror film series—as well as Tearing Ceil from Grace and Tortured Soul Asylum, are truly incredible moments on the record.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!

REVIEW: U.D.O., Holy

 

U.D.O., Holy (1999)

Nuclear Blast Records

Αποκορύφωμα μιας απίστευτης πορείας.

Ο συμπαθής βετεράνος Udo Dirkschneider έχει αφήσει για δεύτερη φορά τους Accept της δεκαετίας του '90, μετά από τρία άνισα μεταξύ τους άλμπουμ και το αρκετά καλό δεύτερο ζωντανό άλμπουμ του συγκροτήματος. Έχει γυρίσει στο προσωπικό του σχήμα, με τρεις δίσκους που ακολούθησαν μια κλιμακωτή ανοδική πορεία. Τα πολύ καλά «Solid» και «No Limits» λοιπόν άφησαν πολύ καλές εντυπώσεις. Το επόμενο, που κυκλοφόρησε λίγο πριν το τέλος του 20ού αιώνα, ήταν νομίζω και το αποκορύφωμά τους. Την εποχή εκείνη, υπενθυμίζεται ότι το κλασικό metal είχε πάρει την ανιούσα. Λίγο πριν, με τη βοήθεια της μουσικής βιομηχανίας και του τύπου που προωθούσε ο, τι λογιζόταν σαν, «εξέλιξη» στον χώρο, μουσικοί και κλασικά γκρουπ είχαν αφεθεί στο περιθώριο. 

Το «Holy» περιλαμβάνει heavy metal ύμνους, όπως το ομώνυμο του δίσκου, τα «Raiders of Beyond», «Recall the Sin», «Thunder in the Tower», «State Run Operation», «Danger», «Ride the Storm». Ο δίσκος αυτός ολοκλήρωσε τη δεύτερη δισκογραφική τριάδα του συγκροτήματος, με τις καλύτερες προοπτικές για το μέλλον.

English:

The pinnacle of an incredible journey.

The likable veteran Udo Dirkschneider has once again left Accept, this time in the 1990s, after three uneven albums and the band’s quite good second live album. He returned to his solo project, releasing three albums that followed a steady upward trajectory. The very good "Solid" and "No Limits" left a very positive impression. The next album, released just before the end of the 20th century, I believe, was their peak.

At that time, it’s worth recalling that classic metal was on the rise. Just prior to this, aided by the music industry and the press promoting what was considered an "evolution" in the scene, musicians and classic bands had been pushed to the fringes.

"Holy" features heavy metal anthems such as the title track, "Raiders of Beyond," "Recall the Sin," "Thunder in the Tower," "State Run Operation," "Danger," and "Ride the Storm." This album completed the band's second discography trilogy, with the best prospects for the future.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!

REVIEW: EVERFLOW – Abandoned

 

EVERFLOW – Abandoned

Steel Gallery Records

Everflow, a Greek metal band originating from Ptolemaida in Northern Greece, released their debut album "Abandoned" after a 13-year period since their formation in 1998. The band is recognized as one of the notable active metal groups from Northern Greece, alongside bands such as Dark Nightmare.

The lineup features vocalist Markos Valavanis, whose previous experience includes singing in the band Anxiety, which contributed to the compilation "Greece Attacks" and produced two demos, one in 1990 and another in 2002. Guitarist Takis Tairidis also participated in Anxiety.

"Abandoned" showcases a power-progressive metal style, with production handled locally in Ptolemaida. The recording quality is commendable, highlighting the band's technical proficiency, particularly in guitar work and vocal performance. The album's composition aligns well with the genre, with notable tracks including "Cry," "Genius?," and "Forgive Me."

Live performances observed from the band suggest a solid execution of their material. The album demonstrates a mature sound, supported by Steel Gallery Records' efforts to deliver a high-quality release package.

In the context of recent releases within the power/progressive metal subgenre, "Abandoned" by Everflow stands out as a significant contribution. It is recommended for fans of the genre seeking new material from established Greek metal bands.

Ioannis Kaskamanidis

REVIEW: IRON MAIDEN, Senjutsu

 

IRON MAIDEN, Senjutsu (2021)

Parlophone

Άρχοντες της τακτικής ή του τακτικισμού;

Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα παρακάτω τα γράφω έχοντας ακούσει το πιο πρόσφατο άλμπουμ των κάποτε ζωντανών θεών μου, των Iron Maiden, τουλάχιστον δεκαπέντε φορές, παρόλο που το απέκτησα σε φυσικό CD μόλις πρόσφατα.

Δεν έχω καλή γνώμη για τους δίσκους τους από το The Final Frontier (2010) και μετά. Αυτή η γνώμη δεν αλλάζει ούτε με την «τακτική μάχης» (σε ελεύθερη μετάφραση από τα ιαπωνικά) και δυστυχώς υποβιβάζει τον μέσο όρο ενός συγκροτήματος που αποτελεί πραγματικό ορόσημο στην κλασική Heavy Metal.

Το νέο άλμπουμ είναι περίπου το ίδιο καλό με το προηγούμενο, το The Book of Souls (2015), κάτι που όντως το ανεβάζει σε σχέση με το πραγματικά απαράδεκτο άλμπουμ του 2010. Όμως, όπως και να το κάνουμε, η μαγεία έχει χαθεί. Η μανιέρα των μεσαίων έως τεράστιων σε διάρκεια κομματιών, αν και δεν είναι κάτι νέο, με έχει προσωπικά κουράσει αφάνταστα. Είναι κάτι που ξεκίνησε σε ανύποπτο χρόνο με το Fear of The Dark (1992) και συνεχίζεται έκτοτε, με μόνη διαφοροποίηση το Virtual XI (1998).

Η αυταρχική λογική αλλά και η ξεροκεφαλιά του αρχηγού, του μπασίστα και συμπαραγωγού Steve Harris, είναι το δεύτερο στοιχείο που σε κουράζει όχι μόνο στο Senjutsu, αλλά και σε όλη τη δισκογραφική τους προσπάθεια από την επανασύνδεση με τους Bruce Dickinson και Adrian Smith. Το γεγονός ότι βάζει μπροστά τον Kevin Shirley να δίνει τις εντολές στα knobs της κονσόλας (ή τα πλήκτρα του ψηφιακού υπολογιστή ηχοληψίας) δεν τον απαλλάσσει από τις δόσεις πλαστικού ήχου που και εδώ θα βρούμε.

Πάντως, γυρίζω στο θέμα της διάρκειας του άλμπουμ, που το κάνει δύσκολο να το ακούσεις μονορούφι! Αυτό το γεγονός είναι περισσότερο αυτό που με ξενερώνει πλέον με ό,τι κυκλοφορούν από το A Matter of Life and Death και μετά: «Ένα άλμπουμ με οκτώ, εννιά κομμάτια το πολύ; Πενήντα λεπτά το πολύ, ρε παιδιά; Δεν είστε Progressive! Αν είναι, βάζουμε ένα CD των Dream Theater καλύτερα.»

Τώρα, αν με ρωτήσεις ποια κομμάτια είναι πιο κοντά στα γούστα μου, θα σου πω ότι τα Stratego, The Writing on the Wall, Days of Future Past, Hell on Earth και λίγο το Death of The Celts έχουν να μου δώσουν στιγμές. Αυτό όμως είναι και το αρνητικό: απλά στιγμές από ένα σχήμα που κάποτε έδινε ολόκληρα άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος!

English Text:

Of tactics or tactical opportunism?

Let's get one thing straight. I'm writing the following after having listened to the latest album from my former living gods, Iron Maiden, at least fifteen times, even though I only recently acquired the physical CD.

I don't have a good opinion of their albums from The Final Frontier (2010) onward. This opinion doesn't change with their "battle tactics" (a loose translation from the Japanese), and it unfortunately lowers the average quality of a band that is a true landmark in classic Heavy Metal.

The new album is about as good as the previous one, The Book of Souls (2015), which does make it an improvement over their truly unacceptable 2010 album. But, no matter how you look at it, the magic is gone. The formula of writing medium to extremely long tracks, while not new, has personally exhausted me. It's something that started unexpectedly with Fear of The Dark (1992) and has continued ever since, with the only variation being Virtual XI (1998).

The authoritarian mindset and stubbornness of band leader, bassist, and co-producer Steve Harris is the second thing that gets on my nerves, not just on Senjutsu, but on their entire discography since the reunion with Bruce Dickinson and Adrian Smith. The fact that he puts Kevin Shirley in charge of "turning the knobs on the console" (or pressing the keys on the digital audio workstation) doesn't absolve him from the doses of plastic sound that we find here as well.

Anyway, I'm going back to the topic of the album's duration, which makes it hard to listen to in one sitting! This is more than anything else what disappoints me with everything they've released since A Matter of Life and Death: "An album with eight, maybe nine songs at most? Fifty minutes at the most, come on, guys! You're not a Progressive band! If so, we're better off putting on a Dream Theater CD."

Now, if you ask me which songs are more to my taste, I'd say that "Stratego," "The Writing on the Wall," "Days of Future Past," "Hell on Earth," and to some extent "Death of The Celts" have given me some moments. But that is precisely the negative point: just moments from a band that once gave us entire albums, from start to finish!

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!

REVIEW: AMORPHIS, Am Universum

 

AMORPHIS, Am Universum (2001)

Relapse Records

Νέα χιλιετία, νέο ύφος. 

Ένα ακόμη συγκρότημα με πολλές προσωπικότητες, από δίσκο σε δίσκο. Από το «Karelian Isthmus», π.χ., έως το προηγούμενο αυτού, το αγαπημένο «Tuonela», υπάρχει ένα χάος και έρεβος που χωρίζουν τον τρόπο παιξίματός τους. Φανταστείτε τί άλλο μας επεφύλασσε αυτό το τρομερό σχήμα χαμαιλέοντα. 

Οπότε, εδώ ακουμπάνε το alternative και, όντας πλέον Progressive Heavy Rock ο δίσκος, έχουμε ακόμα μία μεταμόρφωση των Φινλανδών, με ακόμη και χρήση πνευστών (alto σαξόφωνο) σε αρκετά σημεία του άλμπουμ! Με το καλημέρα δείχνουν τις καλύτερες προθέσεις με τα «Alone», «Goddess (Of the Sad Man)» και «The Night Is Over». 

Την εποχή εκείνη δεν ήμουν ακόμη φίλος τους, αλλά παρόλα αυτά θυμάμαι καλά τον σάλο που προξένησαν, από συζητήσεις συμφοιτητών που είτε γούσταραν αυτή τη στροφή είτε τους απέρριψαν, επιμένοντας στα τρία πρώτα κλασικά τους άλμπουμ. Πλέον κατανοώ και τις δύο πλευρές. Καλό το Doom Death Metal, αλλά γιατί όχι και πιο Groove/Heavy Rock; 

Άλλες αξιοπρόσεκτες στιγμές είναι τα «Crimson Wave», «Drifting Memories», «Veil of Sin» και το τελικό «Grieve Stricken Heart». Ήθελα επίσης να θυμίσω την εποχή που όλα τα αντίστοιχα συγκροτήματα (Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride κ.ά.) είχαν ρίξει το βάρος στον πειραματισμό, με διαφορετικά αποτελέσματα το καθένα.

English:

New millennium, new style.

 

Another band with multiple personalities, evolving from album to album. From “Karelian Isthmus”, for example, to their previous release, the beloved “Tuonela”, there is a chaos and darkness that separate their ways of playing. Imagine what else this incredible chameleon-shaped band had in store for us. 

So, here they lean towards alternative, and with the album now rooted in Progressive Heavy Rock, we see yet another transformation of the Finns, including the use of wind instruments (alto saxophone) in several parts of the album! Right from the start, they show their best intentions with tracks like “Alone”, “Goddess (Of the Sad Man)”, and “The Night Is Over”. 

At the time, I wasn't yet a fan, but I clearly remember the buzz they caused—discussions among classmates who either liked this new direction or rejected it, insisting on their first three classic albums. Now, I understand both sides. Doom Death Metal is good, but why not incorporate more Groove or Heavy Rock elements? 

Other noteworthy moments include “Crimson Wave”, “Drifting Memories”, “Veil of Sin”, and the final “Grieve Stricken Heart”. I also want to recall the era when all similar bands (Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride, etc.) had shifted toward experimentation, each with different results.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!

REVIEW: HOUSE OF LORDS – Big Money

 

HOUSE OF LORDS – Big Money

Frontiers Records

House of Lords, a veteran band renowned within the melodic rock and hard rock scenes, continues to demonstrate their enduring craft with their eighth studio album, “Big Money”. Having established a significant reputation with classic releases such as “House of Lords” (1988) and “Sahara” (1990), the band has maintained a consistent output over the past decade, reaffirming their place within the genre.

The album opens with the track “Big Money,” a high-energy rocker characterized by a prominent riff and driven by vocalist James Christian’s confident delivery. The song sets an assertive tone, blending a hard-edged attitude with melodic sensibilities. Following this, “First to Cry” emerges as a standout track, showcasing strong songwriting with memorable hooks and melodic richness that could be considered among the band’s finest work in recent years.

“Big Money” offers a diverse array of compositions that reflect the band’s versatility. For instance, “Living in a Dream World” features a harder, nearly metal-leaning sound, complemented by an oriental-inspired riff that adds an exotic flavor. The blues-infused “Searchin’” demonstrates the band’s ability to incorporate different influences while maintaining their melodic core. The album also revisits classic House of Lords themes with tracks like “One Man Down,” “Seven,” and “Once Twice,” which lean towards arena rock, emphasizing strong choruses and anthemic qualities.

Overall, “Big Money” is a solid addition to the band’s discography. It showcases a band that, while rooted in their traditional melodic rock style, is capable of exploring different sonic territories without losing their identity. The songwriting is consistent, and James Christian’s vocal performance remains a key strength. While it may not radically reinvent their sound, it offers a satisfying listening experience for fans and newcomers alike who appreciate well-crafted melodic rock with a touch of hard-edged intensity.

Chris  Kappas

REVIEW: DREAM THEATER, Live Scenes From New York

 

DREAM THEATER, Live Scenes From New York (2001)

Elektra Records

Χορταστικά ζωντανό.

Αυτό λοιπόν το τρίτο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ των Prog Metal μικρών θεών αιχμαλωτίζει μέσα του όλη τη μαγεία μιας πλήρους συναυλίας τους, "εντός έδρας" προφανώς. Σε τρία CD, εκ των οποίων τα δύο πρώτα περιέχουν ολόκληρη την εμφάνισή τους εκείνο το βράδυ, ενώ στο τρίτο δισκάκι βρίσκεται μια συλλογή από βίντεο που δεν μπήκαν στο ομότιτλο DVD που κυκλοφόρησε τότε. Δεν έχουμε πολλά να πούμε ή να γραφτούν· η μουσική των τεσσάρων μαέστρων και του "λαμπρού" τραγουδιστή τους James LaBrie, στο αποκορύφωμα της περιοδείας για το άλμπουμ Metropolis 2: Scenes from a Memory, μιλάει από μόνη της. Ειδική μνεία αξίζει το εξώφυλλο του άλμπουμ, το οποίο, κατά τρομακτική σύμπτωση, κυκλοφόρησε στις 11 Σεπτεμβρίου 2001, την ημέρα που η μεγαλύτερη αιματηρή συνωμοσία (ως το 2020 και τον COVID) εκτελέστηκε με ολέθρια αποτελέσματα για τους ανθρώπους που έχασαν τις ζωές τους, αλλά και για όλο τον πλανήτη. 

Η αρχική μακέτα είχε, αντί του σήματος του συγκροτήματος, μπροστά στο ίδιο γκρι-σεπια φόντο, τη Νέα Υόρκη με το Empire State Building και τους δίδυμους πύργους σε μια φλόγα, πάνω από μια στεφανωμένη με αγκάθια καρδιά, η οποία υπήρχε στο κλασικό τους δεύτερο άλμπουμ, Images and Words. Αποσύρθηκε την ίδια εβδομάδα και όταν κυκλοφόρησε αργότερα, είχε αυτή τη μορφή. 

Αν κάποιος έχει το CD με την αρχική απεικόνιση, συγχαρητήρια· διαθέτει ένα υπερσπάνιο άλμπουμ στη δισκοθήκη του.

English:

A Satisfyingly Live Experience

This third live recorded album by the small gods of Prog Metal captures all the magic of a full concert of theirs—most likely a home-town show. It spans three CDs, with the first two containing the complete performance from that night, while the third disc features a collection of videos not included in the original DVD release of the same name. There's not much more to say or write— the music of the four maestros and their "brilliant" singer James LaBrie, at the peak of their tour for the Metropolis 2: Scenes from a Memory album, speaks for itself. 

A special mention is deserved for the album cover, which, in a terrifying coincidence, was released on September 11, 2001—the day when the greatest violent conspiracy (until 2020 and COVID) was carried out with devastating consequences for those who lost their lives, as well as for the entire planet. 

The original design featured, instead of the band's logo, a depiction of New York City with the Empire State Building and the Twin Towers engulfed in flames, above a thorn-crowned heart—a symbol from their classic second album, Images and Words. This cover was withdrawn the same week, and when it was later re-released, it took on the form seen today. 

If someone owns the CD with the original artwork, congratulations— they have a very rare album in their collection.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!

REVIEW: SEBASTIAN BACH - Kicking & Screaming

 

SEBASTIAN BACH - Kicking & Screaming

Frontiers Records

Released in 2011, “Kicking & Screaming” marks the return of ex-Skid Row vocalist Sebastian Bach. The album features 21-year-old guitarist Nick Sterling and renowned drummer Bobby Jarzombek.

Vocally, Bach demonstrates notable energy and maintains his distinctive style throughout the record, with his signature screams prominently present. However, the overall musical direction leans toward a modern rock sound, characterized by subdued guitar tones, contemporary American riffs, and compositions that may not align with traditional hard rock expectations.

The album includes collaborations such as "TunnelVision," featuring guitarist John 5, known for his work with Rob Zombie and Marilyn Manson, and "Lost in the Light." While these tracks showcase notable musicianship, they diverge from classic rock sensibilities.

Among the tracks, the power ballad "Dream Forever," along with "Wishin’" and "Dance on Your Grave," stand out as stronger compositions within the album. Nonetheless, the overall reception suggests that the material may not fully meet the expectations set by Bach’s previous work, and some listeners might find the modern approach less compelling.

For a sample of the album’s style, the music video for "Kicking & Screaming" provides a visual overview of the record’s sound and aesthetic.

Chris  Kappas