REVIEW: AMORPHIS, Am Universum

 

AMORPHIS, Am Universum (2001)

Relapse Records

Νέα χιλιετία, νέο ύφος. 

Ένα ακόμη συγκρότημα με πολλές προσωπικότητες, από δίσκο σε δίσκο. Από το «Karelian Isthmus», π.χ., έως το προηγούμενο αυτού, το αγαπημένο «Tuonela», υπάρχει ένα χάος και έρεβος που χωρίζουν τον τρόπο παιξίματός τους. Φανταστείτε τί άλλο μας επεφύλασσε αυτό το τρομερό σχήμα χαμαιλέοντα. 

Οπότε, εδώ ακουμπάνε το alternative και, όντας πλέον Progressive Heavy Rock ο δίσκος, έχουμε ακόμα μία μεταμόρφωση των Φινλανδών, με ακόμη και χρήση πνευστών (alto σαξόφωνο) σε αρκετά σημεία του άλμπουμ! Με το καλημέρα δείχνουν τις καλύτερες προθέσεις με τα «Alone», «Goddess (Of the Sad Man)» και «The Night Is Over». 

Την εποχή εκείνη δεν ήμουν ακόμη φίλος τους, αλλά παρόλα αυτά θυμάμαι καλά τον σάλο που προξένησαν, από συζητήσεις συμφοιτητών που είτε γούσταραν αυτή τη στροφή είτε τους απέρριψαν, επιμένοντας στα τρία πρώτα κλασικά τους άλμπουμ. Πλέον κατανοώ και τις δύο πλευρές. Καλό το Doom Death Metal, αλλά γιατί όχι και πιο Groove/Heavy Rock; 

Άλλες αξιοπρόσεκτες στιγμές είναι τα «Crimson Wave», «Drifting Memories», «Veil of Sin» και το τελικό «Grieve Stricken Heart». Ήθελα επίσης να θυμίσω την εποχή που όλα τα αντίστοιχα συγκροτήματα (Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride κ.ά.) είχαν ρίξει το βάρος στον πειραματισμό, με διαφορετικά αποτελέσματα το καθένα.

English:

New millennium, new style.

 

Another band with multiple personalities, evolving from album to album. From “Karelian Isthmus”, for example, to their previous release, the beloved “Tuonela”, there is a chaos and darkness that separate their ways of playing. Imagine what else this incredible chameleon-shaped band had in store for us. 

So, here they lean towards alternative, and with the album now rooted in Progressive Heavy Rock, we see yet another transformation of the Finns, including the use of wind instruments (alto saxophone) in several parts of the album! Right from the start, they show their best intentions with tracks like “Alone”, “Goddess (Of the Sad Man)”, and “The Night Is Over”. 

At the time, I wasn't yet a fan, but I clearly remember the buzz they caused—discussions among classmates who either liked this new direction or rejected it, insisting on their first three classic albums. Now, I understand both sides. Doom Death Metal is good, but why not incorporate more Groove or Heavy Rock elements? 

Other noteworthy moments include “Crimson Wave”, “Drifting Memories”, “Veil of Sin”, and the final “Grieve Stricken Heart”. I also want to recall the era when all similar bands (Paradise Lost, Anathema, My Dying Bride, etc.) had shifted toward experimentation, each with different results.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!