REVIEW: AXEL RUDI PELL, The Masquerade Ball

 

AXEL RUDI PELL, The Masquerade Ball (2000)

Steamhammer

Καλπάζοντας άγρια προς το άγνωστο.

Ο Pell είναι μια ειδική περίπτωση βιρτουόζου κιθαρίστα. Έχοντας ήδη πίσω του περίπου δέκα προσωπικούς δίσκους από το 1989, είχε σταθερή σχετικά σύνθεση μουσικών που από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας περιλάμβανε τον Jeff Scott Soto (Y. J. Malmsteen, Talisman), ο οποίος στο προηγούμενο απ' αυτόν άλμπουμ, το καταπληκτικό και επίσης "Oceans of Time", αντικαταστάθηκε από τον Αμερικανό Johny Gioeli, που βρίσκεται πίσω από το μικρόφωνο μέχρι σήμερα. Γρήγοροι ρυθμοί από τους Mike Terrana στα τύμπανα και τον μπασίστα Volker Krawczak, πλήκτρα από τον Ferdy Doernberg, συμπληρώνουν την πεντάδα. 

Από τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα μουσικής που ακροβατεί ανάμεσα σε Hard Rock και Power Metal, περιλαμβάνοντας και κλασικές μπαλάντες πάντα στο μενού — οπότε κάτι ανάμεσα σε Rainbow εποχής "Rising" και Stormwitch, μέσων δεκαετίας '80, αν γίνεται κατανοητό το στυλ και η παρομοίωση αυτή! 

Απ' τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ, με χαρακτηριστικά κομμάτια όπως τα "Earls of Black", "Voodoo Nights", "The Masquerade Ball", "Tear Down the Walls", "Hot Wheels", "The Temple of the Holy" και η διασκευή στο "July Morning" των Uriah Heep στο τέλος.

English:

Raging wildly towards the unknown. 

Pell is a unique case as a virtuoso guitarist. Having released around ten solo albums since 1989, he has maintained a relatively consistent lineup of musicians. Since the early 2000s, his band included Jeff Scott Soto (Y. J. Malmsteen, Talisman), who was featured on his previous album, the fantastic "Oceans of Time," until he was replaced by American singer Johny Gioeli, who has been behind the microphone ever since. 

Fast-paced drums by Mike Terrana and bassist Volker Krawczak, with keyboards by Ferdy Doernberg, complete the quintet. 

This album is one of the most representative examples of music that straddles Hard Rock and Power Metal, always including classic ballads — so it’s a bit like a blend between Rainbow’s "Rising" era and Stormwitch from the mid-'80s, if that style and comparison are understandable! 

One of my favorite albums, featuring characteristic tracks like "Earls of Black," "Voodoo Nights," "The Masquerade Ball," "Tear Down the Walls," "Hot Wheels," "The Temple of the Holy," and a cover of Uriah Heep’s "July Morning" at the end.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!