REVIEW: IRON MAIDEN, Senjutsu

 

IRON MAIDEN, Senjutsu (2021)

Parlophone

Άρχοντες της τακτικής ή του τακτικισμού;

Λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα παρακάτω τα γράφω έχοντας ακούσει το πιο πρόσφατο άλμπουμ των κάποτε ζωντανών θεών μου, των Iron Maiden, τουλάχιστον δεκαπέντε φορές, παρόλο που το απέκτησα σε φυσικό CD μόλις πρόσφατα.

Δεν έχω καλή γνώμη για τους δίσκους τους από το The Final Frontier (2010) και μετά. Αυτή η γνώμη δεν αλλάζει ούτε με την «τακτική μάχης» (σε ελεύθερη μετάφραση από τα ιαπωνικά) και δυστυχώς υποβιβάζει τον μέσο όρο ενός συγκροτήματος που αποτελεί πραγματικό ορόσημο στην κλασική Heavy Metal.

Το νέο άλμπουμ είναι περίπου το ίδιο καλό με το προηγούμενο, το The Book of Souls (2015), κάτι που όντως το ανεβάζει σε σχέση με το πραγματικά απαράδεκτο άλμπουμ του 2010. Όμως, όπως και να το κάνουμε, η μαγεία έχει χαθεί. Η μανιέρα των μεσαίων έως τεράστιων σε διάρκεια κομματιών, αν και δεν είναι κάτι νέο, με έχει προσωπικά κουράσει αφάνταστα. Είναι κάτι που ξεκίνησε σε ανύποπτο χρόνο με το Fear of The Dark (1992) και συνεχίζεται έκτοτε, με μόνη διαφοροποίηση το Virtual XI (1998).

Η αυταρχική λογική αλλά και η ξεροκεφαλιά του αρχηγού, του μπασίστα και συμπαραγωγού Steve Harris, είναι το δεύτερο στοιχείο που σε κουράζει όχι μόνο στο Senjutsu, αλλά και σε όλη τη δισκογραφική τους προσπάθεια από την επανασύνδεση με τους Bruce Dickinson και Adrian Smith. Το γεγονός ότι βάζει μπροστά τον Kevin Shirley να δίνει τις εντολές στα knobs της κονσόλας (ή τα πλήκτρα του ψηφιακού υπολογιστή ηχοληψίας) δεν τον απαλλάσσει από τις δόσεις πλαστικού ήχου που και εδώ θα βρούμε.

Πάντως, γυρίζω στο θέμα της διάρκειας του άλμπουμ, που το κάνει δύσκολο να το ακούσεις μονορούφι! Αυτό το γεγονός είναι περισσότερο αυτό που με ξενερώνει πλέον με ό,τι κυκλοφορούν από το A Matter of Life and Death και μετά: «Ένα άλμπουμ με οκτώ, εννιά κομμάτια το πολύ; Πενήντα λεπτά το πολύ, ρε παιδιά; Δεν είστε Progressive! Αν είναι, βάζουμε ένα CD των Dream Theater καλύτερα.»

Τώρα, αν με ρωτήσεις ποια κομμάτια είναι πιο κοντά στα γούστα μου, θα σου πω ότι τα Stratego, The Writing on the Wall, Days of Future Past, Hell on Earth και λίγο το Death of The Celts έχουν να μου δώσουν στιγμές. Αυτό όμως είναι και το αρνητικό: απλά στιγμές από ένα σχήμα που κάποτε έδινε ολόκληρα άλμπουμ από την αρχή ως το τέλος!

English Text:

Of tactics or tactical opportunism?

Let's get one thing straight. I'm writing the following after having listened to the latest album from my former living gods, Iron Maiden, at least fifteen times, even though I only recently acquired the physical CD.

I don't have a good opinion of their albums from The Final Frontier (2010) onward. This opinion doesn't change with their "battle tactics" (a loose translation from the Japanese), and it unfortunately lowers the average quality of a band that is a true landmark in classic Heavy Metal.

The new album is about as good as the previous one, The Book of Souls (2015), which does make it an improvement over their truly unacceptable 2010 album. But, no matter how you look at it, the magic is gone. The formula of writing medium to extremely long tracks, while not new, has personally exhausted me. It's something that started unexpectedly with Fear of The Dark (1992) and has continued ever since, with the only variation being Virtual XI (1998).

The authoritarian mindset and stubbornness of band leader, bassist, and co-producer Steve Harris is the second thing that gets on my nerves, not just on Senjutsu, but on their entire discography since the reunion with Bruce Dickinson and Adrian Smith. The fact that he puts Kevin Shirley in charge of "turning the knobs on the console" (or pressing the keys on the digital audio workstation) doesn't absolve him from the doses of plastic sound that we find here as well.

Anyway, I'm going back to the topic of the album's duration, which makes it hard to listen to in one sitting! This is more than anything else what disappoints me with everything they've released since A Matter of Life and Death: "An album with eight, maybe nine songs at most? Fifty minutes at the most, come on, guys! You're not a Progressive band! If so, we're better off putting on a Dream Theater CD."

Now, if you ask me which songs are more to my taste, I'd say that "Stratego," "The Writing on the Wall," "Days of Future Past," "Hell on Earth," and to some extent "Death of The Celts" have given me some moments. But that is precisely the negative point: just moments from a band that once gave us entire albums, from start to finish!

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!