REVIEW: KAMELOT, Epica

 

KAMELOT, Epica (2003)

Noise Records

Το τελευταίο ίχνος αχνού φωτός.

Οι Αμερικάνοι, με τον Νορβηγό τραγουδιστή, με την έναρξη του 21ου αιώνα, βρίσκονται στα πάνω τους. Μετά το πολύ καλό άλμπουμ Karma (2001), τρία χρόνια αργότερα προχωρούν κι άλλα βήματα παραπέρα. Το Epica είναι το έκτο άλμπουμ τους και ταυτόχρονα μια Rock Opera, όπου τα κομμάτια αφηγούνται μια ιστορία. Είναι μια εναλλακτική "Γένεση", κατά κάποιον τρόπο, όπου οι άγγελοι ζουν ανάμεσα στους πρώτους ανθρώπους υπό το άγρυπνο βλέμμα του Δημιουργού όλων. Το καλό και το κακό δημιουργούνται εκείνη τη στιγμή, καθώς η κορωνίδα της θεϊκής δημιουργίας, οι άνθρωποι, προκαλούν τη δυσαρέσκεια ορισμένων από τα αιθέρια πλάσματα, με αρχηγό τον 'Αριελ (που έχει ερωτευθεί σφόδρα την Ελένα, μια κοπέλα από τη φυλή των ανθρώπων). Έτσι, οδηγούνται στην αμφιβολία και στον αιώνιο αντίπαλο και πρώην αδερφό τους, τον Μεφίστο, ο οποίος ορίζει και ενσαρκώνει το κακό. 

Κλισέ μέχρι εμετού και μέγιστη "αμερικανιά", με δόσεις χολιγουντιανής ψευτοπαραγωγής το σενάριο! Μουσικά, η συμμετοχή της ακόμη και σήμερα γοητευτικής Simone Simons των Epica (τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά), που ενσαρκώνει την ηρωίδα, δεν βοηθά πολύ. Ο Roy Khan παραδίδει μαθήματα με τη φωνή του, ευτυχώς τραγουδώντας τα μέρη του Αριέλ και του Μεφίστο. 

Η μουσική είναι αυτή που ξέρουμε: Αν το ακούσεις για πρώτη φορά, το κάνεις ως δίσκο συγκροτήματος από τη βόρεια Ευρώπη, αφού το Euro Power Metal στοιχείο με αρκετά πλήκτρα σε πηγαίνει εκεί. Τουλάχιστον, τα riffs του Thomas Youngblood, ενός εξαιρετικού κιθαρίστα, αποτελούν εγγύηση! Δεν είναι κακό, αλλά ίσως πιο αδύναμο σε σχέση με τα προηγούμενα τους. Βέβαια, τα κομμάτια "Centre of the Universe", "Farewell", "The Edge of Paradise", "Descent of the Archangel", "A Feast for the Vain" και το τελικό "ΙΙΙ Ways to Epica" είναι διαχρονικής αξίας.

English:

The Last Trace of a Faint Light.

 

The Americans, with the Norwegian singer, at the dawn of the 21st century, are at the top of their game. After the very good album Karma (2001), they took another step forward three years later. Epica is their sixth album and simultaneously a rock opera, with each track telling a part of a story. It's an alternative "Genesis," in a way, where angels live among the earliest humans under the watchful eye of the Creator of all. Good and evil are born in that moment, as the pinnacle of divine creation—the humans—cause displeasure among certain celestial beings led by Ariel (who has fallen deeply in love with Elena, a girl from the human race). As a result, doubt arises, and they face their eternal rival and former brother, Mephisto, who embodies and defines evil. 

It's a cliché to the point of nausea and a quintessential "American" style, with Hollywood-style pseudo-production elements in the storyline! Musically, the participation of the still charming Simone Simons of Epica (nothing is truly random, after all), who embodies the heroine, doesn't add much. Roy Khan delivers a masterclass with his voice, thankfully singing the parts of Ariel and Mephisto. 

The music is what we know: if you listen to it for the first time, you'll think of a band from Northern Europe, since the Euro Power Metal elements with plenty of keyboards take you there. At least, Thomas Youngblood’s riffs, an excellent guitarist, are a guarantee! It’s not bad, but perhaps somewhat weaker compared to their previous works. However, tracks like "Centre of the Universe," "Farewell," "The Edge of Paradise," "Descent of the Archangel," "A Feast for the Vain," and the final "III Ways to Epica" are timeless classics.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!