REVIEW: DEEP PURPLE, Deep Purple

 

DEEP PURPLE, Deep Purple (1969)

Harvest

Ακόμα ήθελε λίγο χρόνο για να ξημερώσει. 

Το ομώνυμο τους άλμπουμ, το τρίτο μετά τα «Shades of Deep Purple» (1968) και «The Book of Taliesyn» (επίσης 1968), και πολύ πιο βαρύ από τα δύο μεγαλύτερα αδέλφια τους! Βαθύ Μωβ, στην αρχική τους σύνθεση με τους Ritchie Blackmore στην κιθάρα, Ian Paice στα ντραμς, John Lord στο ηλεκτρικό πιάνο, Rod Evans στη φωνή και Nick Simper στο μπάσο. 

Πριν την χρυσή εποχή Gillan/Glover και πολύ πριν τους Coverdale/Hughes, οι οποίοι, βεβαίως, ήταν πιο ροκ και όχι «ποπ» (ας επιτραπεί ο όρος, είμαστε στο 1969 – το «White Album» των Beatles θα σκάσει μύτη όπου να ΄ναι και αυτό!), οι πέντε Βρετανοί είχαν ήδη δύο δισκάκια πίσω τους. 

Σκοτεινό και με μάλλον υποτονική ατμόσφαιρα, χτίζουν παρόλα αυτά το μουσικό τους μέλλον με κομμάτια όπως τα «Chasing Shadows», «Blind», «Lalena», «The Bird Has Flown», «The Painter» και το έπος «April».

English:

It still needed a little time to break dawn.

 

Their eponymous album, their third after “Shades of Deep Purple” (1968) and “The Book of Taliesyn” (also 1968), is much heavier than their two earlier records! Deep Purple, in their original lineup with Ritchie Blackmore on guitar, Ian Paice on drums, Jon Lord on electric piano, Rod Evans on vocals, and Nick Simper on bass.

Before the golden era of Gillan/Glover and long before Coverdale/Hughes—who, of course, were more rock and not "pop" (if I may use the term; after all, it’s 1969—the Beatles’ *White Album* is about to drop too!)—the five British musicians already had two albums behind them. 

Dark and with a somewhat subdued atmosphere, they nonetheless built their musical future with tracks like “Chasing Shadows,” “Blind,” “Lalena,” “The Bird Has Flown,” “The Painter,” and the epic “April.”

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!