REVIEW: NILE, Black Seeds Of Vengeance

 

NILE, Black Seeds Of Vengeance (2000)

Relapse Records

Ξερνάει κακία απ' τα ηχεία.

Η αρχαία Αίγυπτος, μυστηριακά σκοτεινή, με τους ζωόμορφους θεούς της, είναι πάντα το βασικό θέμα έμπνευσης στιχουργικά για τους Αμερικανούς death metallers Nile. Ο Dallas Toler Wade, σε φωνή και ρυθμική κιθάρα, συμμετέχει σε αυτόν το δίσκο, τον δεύτερο τους, και είναι υπεύθυνος για την άνοδό τους στο κύκλωμα του ακραίου ήχου. Από τα πιο ωμά δείγματα, δεδομένης της εποχής που γράφτηκε και κυκλοφόρησε, παρουσιάζει αυτό τον ιδιόρρυθμο τρόπο τόσο γραφής στίχων όσο και σύνθεσης. Λίγο η παραγωγή με ενοχλεί, αλλά μπορεί να είμαι εγώ ο παράξενος που έχει συνηθίσει σε κρυστάλλινο ήχο από αντίστοιχα σχήματα όπως οι Death, Morbid Angel και Obituary. 

Ο έτερος κιθαρίστας, τραγουδιστής και βασικός νους του συγκροτήματος, ο Karl Sanders, δεν εκτιμά τόσο αυτό το άλμπουμ, όπως έχει δηλώσει. Βέβαια, όλα είναι σχετικά. Το παίξιμό τους βρίσκεται στα όρια μεταξύ τεχνικού και πιο "χύμα", περιέχοντας αρκετά προοδευτικά στοιχεία αλλά και πολλά αποκλειστικά extreme metal χαρακτηριστικά, όπως το σχεδόν συνεχές blastbeat του ντράμερ Derek Roddy. Μπάσο παίζει ο Chief Spires.

Δεν είναι σίγουρα κακό άλμπουμ· μάλιστα, θεωρείται από μεγάλη μερίδα οπαδών ως ένα από τα καλύτερα δείγματα της αρχικής εποχής των Nile, με τα Black Seeds of Vengeance, Defiling the Gates of Ishtar, The Black Flame, Masturbating the War God (κι όμως, έχει τέτοιο τίτλο!), Nas Akhu Khan She En Asbiu, και το εννέα λεπτά μεγάλο To Dream of Ur, να αποτελούν το απόλυτο σύνολο των κομματιών του.

English:

Spitting venom through the speakers.

Ancient Egypt, mystically dark, with its animal-headed gods, has always been the main source of lyrical inspiration for the American death metallers Nile. Dallas Toler Wade, on vocals and rhythm guitar, participates in this album, their second, and is responsible for their rise in the extreme metal scene. Among the rawest examples, given the time it was written and released, it showcases a distinctive approach both in lyric writing and composition.

The production slightly bothers me, but I might be the odd one out, used to a crystal-clear sound typical of bands like Death, Morbid Angel, and Obituary. 

The other guitarist, vocalist, and the main mind behind the band, Karl Sanders, doesn’t hold this album in as high regard, as he has stated. Of course, everything is relative. Their playing is on the borderline between technical and more “rough,” incorporating many progressive elements but also numerous pure extreme metal traits, such as the almost continuous blast beats from drummer Derek Roddy. Bass is played by Chief Spires.

It’s certainly not a bad album — in fact, it’s considered by a large segment of fans as one of the best examples of Nile’s early era, with albums like Black Seeds of Vengeance, Defiling the Gates of Ishtar, The Black Flame, Masturbating the War God (yes, it has such a title!), Nas Akhu Khan She En Asbiu, and the nine-minute-long To Dream of Ur, forming the core of the record.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!