REVIEW: DESTRUCTION, Cracked Brain

 

DESTRUCTION, Cracked Brain (1990)

Steamhammer

Εποχή αλλαγών

Για τους Γερμανούς Thrashers αυτούς, και μετά από τρία πλήρη άλμπουμ, δύο Ε.Ρ. και ένα «ας το πούμε ζωντανό» άλμπουμ, που έμελλε να είναι και η τελευταία φορά που ο Schmier θα ήταν μέλος τους (σε δέκα χρόνια θα γυρνούσε για να μείνει!), η αλλαγή αυτή καθαυτή του front man ήταν καταλυτική. Στη θέση του ήρθε ο Andre Greider των Poltergeist. Mike κιθάρα, Harry Wilkens στο μπάσο, Oliver Kaiser ντραμς, και αυτό είναι το τέταρτο άλμπουμ τους, που σίγουρα θα προβλημάτισε τους φανατικούς οπαδούς τότε. Τεχνικό, χωρίς τον μπασίστα/τραγουδιστή που είχαν συνηθίσει (ο André μια χαρά φωνή έχει και ταιριάζει απόλυτα στη λογική του συγκροτήματος), με πιο «αμερικανικό» ήχο, κάτι που την ίδια εποχή έκαναν κι όλοι οι φίλοι τους, Sodom, Kreator, Tankard, ηχητικά, αν και σε αυτό ο ήχος βγήκε με καλύτερη παραγωγή σε σχέση με το κλασικό, κατά τα άλλα, «Release From Agony» πριν. Χώρος για παράπονα μπορεί να μην υπήρχε για τον δίσκο συνολικά, αλλά είναι γνωστό το παρασκήνιο με τον ομηρικό καυγά που είχε η προηγούμενη σύνθεση, ακόμα και στη συναυλία τους στο Ρόδον, που έμελλε να είναι και η τελευταία εμφάνιση μαζί τους του Schmier. Όλη η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δε ήταν και η καλύτερη! Το ομώνυμο του τίτλου που ξεκινάει, νομίζω πλέον, είναι κλασικό. "Frustrated", "Time Must End", το "My Sheroma" των The Knack διασκευάζεται ωριαία και τα "Rippin' Off You", "Blind", "No Need To Justify", "Die A Day Before You're Born" συμπληρώνουν τα καλύτερα του άλμπουμ.

English:

Era of Changes

For these German thrashers, after three full-length albums, two EPs, and one "let's call it a live album," which turned out to be the last time Schmier was a member of the band (he would return ten years later to stay!), this change of front man was truly transformative. In his place came Andre Greider of Poltergeist. Mike on guitar, Harry Wilkens on bass, Oliver Kaiser on drums — and this is their fourth album, which definitely caused some concern among the dedicated fans at the time. Technical, without the bassist/vocalist they were used to (but André has a great voice that fits perfectly with the band's style), with a more "American" sound — something that, at the same time, all their friends like Sodom, Kreator, and Tankard were also doing, sonically. Although, in this case, the sound was produced better than on their classic "Release From Agony." There might not be many complaints about the album overall, but the backstage story is well-known: a legendary fight within the previous lineup, even during their concert at Rodon, which turned out to be Schmier’s last appearance with them. The whole atmosphere wasn’t exactly ideal. The opening track with the same title has, I believe, become a classic. "Frustrated," "Time Must End," the cover of The Knack’s "My Sherona," and the tracks "Rippin’ Off You," "Blind," "No Need To Justify," and "Die A Day Before You’re Born" round out what are arguably the best moments of the album.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!