REVIEW: W.A.S.P., Still Not Black Enough

 

W.A.S.P., Still Not Black Enough (1995)

Raw Power

Σοβαρά μαύρο.

Η πιο σοβαρή εποχή για τον Blackie Lawless και το σχήμα του, που αποτελεί τον κινητήριο τροχό, ξεκινά με το άλμπουμ Headless Children του 1989. Μέσω του concept The Crimson Idol το 1992, φτάνουμε στο 1995 και σε αυτό το σκοτεινό δημιούργημα του συγκροτήματος. Παραγνωρισμένο στη δισκογραφία τους από το κοινό που επί δεκαετίες βρίσκεται κοντά στους W.A.S.P., είναι κατάφορα αδικημένο — ίσως και από τον ίδιο τον Blackie, ο οποίος, αν και έχει κυκλοφορήσει ακόμα μια πλειάδα δίσκων από τότε, δεν το θυμάται αρκετά ώστε να συμπεριλαμβάνει κομμάτια του στα κατά καιρούς ζωντανά playlist τους. 

Ένα κλειστοφοβικό, σχεδόν αποπνικτικό σε ατμόσφαιρα σύνολο τραγουδιών, που σκοπό έχει να αναδείξει την παρακμή των μέσων της τελευταίας δεκαετίας του 20ού αιώνα, που κυκλοφόρησε. Και που ακόμα συνεχίζεται! Αν και δεν έχουμε παράπονο από το συγκρότημα, αφού η πολιτική και κοινωνική κατάσταση ποτέ δεν λείπει από τη στιχουργική τους — με εξαίρεση το Helldorado, πέντε χρόνια μετά, που, όπως γνωρίζουμε, ήταν μια επιστροφή στα ξέφρενα 80s. 

Το ομότιτλο κομμάτι που ανοίγει το άλμπουμ ακολουθεί η διασκευή στο Somebody to Love των Jefferson Airplane. Μετά ακολουθούν τα Black Forever, Scared to Death, ο απόλυτος εφιάλτης για το τι είχε γίνει και συνεχίζει να συμβαίνει στη χώρα με το τρομερό Goodbye America, συνεχίζοντας το μαύρο ταξίδι στις μελωδίες του. 

Το Rock and Roll to Death είναι η μόνη νότα από τα παλιά. Τα Breathe και No Way Out of Here αποτελούν τα υπόλοιπα πολύ αγαπημένα κομμάτια αυτού του άλμπουμ, το οποίο θα έλεγα ότι σημάδεψε τις ζωές όσων το αγαπούν.

English:

Seriously dark.

The most pivotal era for Blackie Lawless and his band, which serves as the driving force, begins with the 1989 album Headless Children. Through the concept album The Crimson Idol in 1992, we arrive at 1995 and this dark creation of the band. Overlooked in their discography by the audience that has been close to W.A.S.P. for decades, it is painfully underrated — perhaps even by Blackie himself, who, despite having released many more records since then, doesn’t remember it well enough to include tracks from it in their live playlists from time to time. 

It’s a claustrophobic, almost suffocating collection of songs that aims to highlight the decline of the late 20th century’s media — the album’s theme. And that decline continues to this day! Although we have no complaints about the band, since politics and social issues are never absent from their lyrics — with the exception of Helldorado, five years later, which, as we know, was a return to the wild 80s. 

The opening track, which shares the album’s title, is followed by a cover of Jefferson Airplane’s Somebody to Love. After that come Black Forever, Scared to Death, the absolute nightmare of what had happened and still continues to happen in the country, with the powerful Goodbye America, carrying on the dark journey through their melodies. 

Rock and Roll to Death is the only nod to their old sound. Breathe and No Way Out of Here are other deeply beloved tracks on this album, which I would say has marked the lives of those who love it.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!