REVIEW: OMEN, Escape To Nowhere

 

OMEN, Escape To Nowhere (1988)

Metal Blade Records

Παρακαλείται οποίος πήρε τα δόντια της Ύδρας να τα επιστρέψει.

Μετά τρία καταιγιστικά άλμπουμ οι Omen είχαν μπεί στη μεγάλη κατηγορία του U.S. Heavy & Epic Power Metal. Ο J.D. Kimball αφήνει τη θέση του τραγουδιστή και το σχήμα βρίσκει αντικαταστάτη στον νεαρό τότε Coburn Pharr . Όπως βλέπετε απ'το εξώφυλλο, τα πράγματα δεν έχουν πλέον μεγάλη σχέση με το πρόσφατο παρελθόν. Το λογότυπο τους πήγε στην πάνω γωνία του κάδρου, το μοντέλο για εσώρουχα και μαγιό δεμένο στο πέτρινο (ή μήπως μεταλλικό) εσωτερικό  κάποιου ναού των Ίνκας δεν έχει τη γοητεία της ένδοξης κόμπρας που φιγουράριζε στα πρώτα άλμπουμ, βέβαια η γοητεία της είναι διαφορετική! Με άλλα λόγια, οι Omen στο τελευταίο άλμπουμ τους για τη δεκαετία του '80 αλλά και για δέκα περίπου χρόνια, πάνε αλλού. Που αλλού; Στο κλασικό, σκοτεινό αμερικανικό Power Metal σε ένα στυλ κοντά στους Metal Church (η τραχιά φωνή του Pharr βοηθάει σ' αυτό!), Sanctuary αλλά σίγουρα πολύ μακριά απ'αυτό που είχαν οι ως τότε οπαδοί τους σαν ηχητική εικόνα, οι συμβουλές του Paul O' Neil παραγωγού και συνεργάτη των Savatage για μια πιο εμπορική στροφή έγιναν πράξη. Οι διθυραμβικές επικές και μυθικές αναφορές δεν υπάρχουν στους στίχους πλέον. Τώρα αν με ρωτήσετε τη γνώμη μου, ναι δε με χαλάει αυτό, ίσα ίσα αν και προτιμώ τους επικούς Omen, η συγκεκριμένη απόδοση τους στα κομμάτια του δίσκου αυτού στη συντριπτική πλειονότητα είναι μια χαρά. Λίγο η αρχή με το πιάνο στο εναρκτήριο It's Not Easy με κάνει να αναρωτιέμαι, η διασκευή στο Radar Love των Golden Earring ξενίζει από εκεί και πέρα όμως το γλέντι ξεκινά: Escape to Nowhere, Cry for the Morning, Thorn in your Flesh, Poisoned (με την παλιά αίγλη να φαίνεται έντονα σε αυτό), King of the Hill, No Way Out είναι κομμάτια μεν διαφορετικά, αλλά όχι εκτός των Metal φορμών.

English:

Anyone who took the Hydra's teeth is kindly requested to return them.

After three explosive albums, Omen had risen to the elite tier of U.S. Heavy and Epic Power Metal. J.D. Kimball stepped down from his role as lead vocalist, and the band found a replacement in the then-young Coburn Pharr. As you can see from the album cover, things have taken a different direction compared to their recent past. Their logo has moved to the upper corner of the frame, and the model posing in underwear and swimwear against the stone (or perhaps metallic) backdrop of some Incan temple lacks the allure of the glorious cobra that adorned their early albums—though its appeal is certainly of a different nature! In other words, with their final album of the '80s, and for approximately a decade thereafter, Omen is heading in a new direction. Where exactly? Towards classic, darker American Power Metal, in a style reminiscent of Metal Church (thanks in part to Pharr's gritty vocals!), and Sanctuary, but certainly far removed from the sound their fans had previously associated with them. The producer Paul O'Neill, who collaborated with Savatage, encouraged a more commercial shift, and this became evident. The grand, epic, and mythical references that once populated their lyrics are no longer present.

Now, if you ask me for my opinion, I don’t mind this change at all. While I do prefer the epic Omen, their current approach on this album is quite satisfactory. The piano intro of the opening track, 'It’s Not Easy,' makes me curious, and the cover of 'Radar Love' by Golden Earring feels a bit out of place. However, from that point on, the party truly begins: tracks like 'Escape to Nowhere,' 'Cry for the Morning,' 'Thorn in Your Flesh,' 'Poisoned' (which strongly radiates their old glory), 'King of the Hill,' and 'No Way Out' offer a different flavor, but still remain well within the Metal framework.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!