GRAVE
DIGGER, The Reaper (1993)
GUN
Ο Χάρος (ξανά) βγήκε παγανιά...
Μετά
από τρία καλά κι ένα αμφίβολο άλμπουμ ως σκέτοι Digger, ως το 1986, οι τύποι
αυτοί ανήκουν στην συνομοταξία των Accept, όχι μόνο λόγω των φωνητικών του
Chris Boldedahl που έχει παραδεχτεί άπειρες φορές την αγάπη του για τον Udo
Dirkschneider ε, τον οποίο, κοπιαρει ανοιχτά, αλλά κυρίως λόγω της μουσικής
τους: Heavy/Speed Metal γερμανικής τεχνοτροπίας. Μπήκαν στο πάγο το 1987 και
ξαναεμφανιστικαν το 1992 ζωντανά με τους κ.κ Uwe Lulis κιθάρα, Thomas Gottlich
μπάσο και τον άρχοντα των δερμάτων, τον γυρολόγο των σκαμπω του ντράμερ τον
Jorg Michael. Το πέμπτο αισίως άλμπουμ τους ήρθε αλλά δεν άγγιξε και πολύ το
κοινό. Κακώς, λέω εγώ. Έχει την μαγιά των τριών αρχικών συν μερικά εμπορικότερα ψήγματα κομματιών που είχαν μείνει στο ράφι μετά το '87.
English
Text:
After establishing themselves with three well-received
albums and one that left room for speculation during their Digger days, a
significant transformation took place in 1986. They found themselves in the
same league as Accept, and this connection wasn't solely due to Chris
Boldedahl's remarkable vocals. Boldedahl openly expressed his deep admiration
for Udo Dirkschneider, a passion that resonated through his performances.
However, what truly cemented their place in the Accept legacy was their unique
take on German-style Heavy/Speed Metal.
In 1987, the band decided to take a break, only to
reemerge in 1992 with a live lineup featuring Uwe Lulis on guitar, Thomas
Gottlich on bass, and the drumming virtuoso, Jorg Michael. Unfortunately, their
fifth album didn't gain the traction it deserved. In my opinion, this was an
injustice, as it still encapsulates the band's original spirit, complemented by
a handful of more commercially appealing tracks that had been shelved since
'87.
Τάκης
"Ε-Μortal
One"
Γιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου