REVIEW: VENOM, At War With Satan

 

VENOM, At War With Satan (1984)

Neat Records

Ράγισμα στο μαύρο κρύσταλλο;

Το τρίτο των Άγγλων Cronos, Mantas, Abandon ήτοι των Venom, άρχισε να βάζει νερό στο κρασί καί τή μπύρα τους. Τα Welcome to Hell και Black Metal πριν είναι πιο εύληπτα άλμπουμ. Το ομώνυμο κομμάτι εδώ πιάνει όλη τη πρώτη πλευρά του βινυλίου (για μας που το προλάβαμε και  σε L.P) αλλιώς τα πρώτα 20 λεπτά του cd. Η πιο επική ας επιτραπεί ο όρος πλευρά τους εκδηλώνεται σε αυτό το ογκολιθικου χρόνου τραγούδι. Τo Rip Ride που ακολουθεί είναι αγαπημένο αντί-sos κομμάτι. Τα Genocide και Cry Wolf τα λες επίσης καλά. Οπότε αν και δεν έχει την ποικιλία των δύο πρώτων, μπορεί να αποτελέσει μαζί τους μια κλασική τριάδα δίσκων. Τα b-sides που περιέχει η επανέκδοση κεντρίζουν το ενδιαφέρον ειδικά το αδικημένο Manitou,  που νομίζω έπρεπε να έχει μπει στο κυρίως άλμπουμ ανεβάζοντας το συνολικό αριθμό στα οχτώ αντί εφτά κομματιών. Για αρκετούς θεωρείται ίσως το καλύτερο της αρχικής εποχής τους, κάτι που δε συμμερίζομαι αλλά όλα είναι θέμα ακουστικής και γούστου. Η ανίερη τριάδα των Venom θα δώσει ακόμα ένα στούντιο άλμπουμ λίγο μετά το Possessed, αλλά εκεί νομίζω θα χαθεί το όποιο ενδιαφέρον, ανοίγοντας νέους δρόμους για τα μέλη.

English:

Crack in the Black Crystal?

The third album by the English band Cronos, Mantas, and Abaddon, also known as Venom, started to dilute their wine and beer. Before this, "Welcome to Hell" and "Black Metal" are more accessible albums. The title track here occupies the entirety of the first side of the vinyl (for those of us who experienced it in L.P. format), or the first 20 minutes of the CD. Their most epic side, if I may use the term, is manifested in this monumental-length song. Following that, "Rip Ride" is a beloved anti-hero track. Songs like "Genocide" and "Cry Wolf" can also be considered solid. So, while it may not have the variety of the first two albums, it can stand alongside them to form a classic trio of records.

The B-sides featured in the reissue are intriguing, especially the overlooked "Manitou," which I believe should have been included in the main album, bringing the total to eight tracks instead of seven. For many, it’s perhaps considered the best of their early period, a claim I don’t necessarily share, but it all comes down to personal taste and preference. The unholy trio of Venom would release another studio album shortly after "Possessed," but I think that’s where any potential interest would wane, as they begin to forge new paths for themselves.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!