REVIEW: STRATOVARIUS, Elysium

 

STRATOVARIUS, Elysium  (2011)

earMUSIC

Στον αέναο αγώνα για κάτι ίδιο.

Η ιστορία τους για μένα σταματάει το 2003. Το ομώνυμο άλμπουμ τους μετά πραγματικά με απογοήτευσε όπως και εκατομμύρια φίλων τους. Στη συνέχεια ο κιθαρίστας και βασικός συνθέτης απ' το 1985 Timo Tolki και παλιότερο μέλος τους (αλλά όχι ιδρυτικό) χαμένος σε ένα ποτάμι ουσιών, ποτού και άσχημων περιστατικών (πλακώθηκαν στις μάπες για να μη τα ωραιοποιούμε) απολύεται/φεύγει και μετά το απαραίτητο δικαστικό χάος, χάνει και τα δικαιώματα στο συγκρότημα. Ήδη εκτός  νυμφώνος ήταν κι ο κλασικός μπασίστας τους ως τότε Jari Kainulainen. Οι εναπομείναντες Timo Kotipelto φωνή, Jens Johansson πλήκτρα, Jorg Michael ντραμς βρίσκουν τους νέους μουσικούς Matias Kupiainen, κιθάρα και τον μπασίστα Lauri Porra και το 2009 βγάζουν το Polaris ένα συμπαθητικό άλμπουμ στο ήδη  γνωστό στυλ τους του νεοκλασικού Εuro-Power Metal. Η συνέχεια δόθηκε με αυτό εδώ απ' την ίδια σύνθεση. Ενώ θα έπρεπε να αναφέρουμε ότι ο αέρας ανανέωσης είναι κάτι παρηγορο εντούτοις, κάτι έχει κι αυτό (και το Polaris) που δε με κάνουν προσωπικά να στρέφομαι σε αυτή τη πιο πρόσφατη εποχή των Strato. Ίσως να παραμένω ένας κολλημένος στις δύο πρώτες εποχές τους όταν και τους έμαθα από το Dreamscape ως το Destiny.

English:

In the eternal struggle for something constant.

Their story for me stops in 2003. Their self-titled album after that truly disappointed me, as well as millions of their fans. Following that, the guitarist and main songwriter since 1985, Timo Tolkki, who was an earlier member (but not a founding one), became lost in a river of substances, alcohol, and unfortunate incidents (to put it mildly, they got into fights), was dismissed/left, and after the necessary legal chaos, also lost his rights to the band. By then, their long-time bassist, Jari Kainulainen, was already out of the picture. The remaining members—Timo Kotipelto (vocals), Jens Johansson (keyboards), and Jorg Michael (drums)—found new musicians, Matias Kupiainen (guitar) and bassist Lauri Porra, and in 2009 released “Polaris”, a pleasant album within their already established style of neoclassical Euro-Power Metal. This album continues the trend set by the same lineup. While it should be noted that there's a refreshing air of renewal, I still find something in this newer era (as well as in “Polaris”) that doesn't personally pull me into it. Perhaps I remain stuck in their first two eras, when I discovered them, from “Dreamscape” to “Destiny”.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!