REVIEW: RIOT, Army Of One (2006)

 

RIOT, Army Of One (2006)

Metal Heaven

Αδικημένο στη συνείδηση του κόσμου.

Το δέκατο στούντιο άλμπουμ τους κι οι Νεοϋορκέζοι υπό τις κιθαριστικές εντολές του Mark Reale (RIP) έδωσαν το διάδοχο του πολύ καλού Through the Storm που προηγήθηκε. Για κάποιο λόγο τότε αν και δεν διέφερε σε στυλ ή συνθέσεις από τα άλμπουμ πριν, δεν του δόθηκε η απαραίτητη προσοχή, μπορώ να καταλάβω το ότι η ηχογράφηση του συγκεκριμένου άλμπουμ είχε γίνει πρακτικά απ' το 2003-4 οπότε είχε τη λογική ενός κρυμμένου έργου! Ο δίσκος με τα 3/4 απ' τους συνεργάτες που είχε ο Mark πάνω από δέκα χρόνια Mike DiMeo φωνή (αν και πρακτικά ο DiMeo ήταν ήδη εκτός σύνθεσης, αλλά και πάλι), Mike Flyntz δεύτερη κιθάρα, Pete Perez μπάσο και στα τύμπανα ο Frank Gilchriest με τη τεράστια φήμη του από τους Virgin Steele να τον ακολουθεί, είναι ένα τυπικό δείγμα δουλειάς τους ισάξιο με τα τέσσερα τελευταία τους πριν ως το 1996 , μη πω κιόλας ότι είναι σίγουρα μισό βαθμό καλύτερο συνολικά απ' το Sons of Society (1999). Μελωδικό, γρήγορο σε σημεία Heavy Metal με τη κλασική Riot-Rock αισθητική όπως μας είχαν καλομάθει και όπως έπρεπε να είναι! Δε ξέρω αν το βλέπω ειδικά εγώ έτσι θα αλλά με κομμάτια σαν το ομώνυμο που κάνει έναρξη,  Knockin' at my Door, Blinded, One More Alibi, The Mystic, Still Alive, Shine να τα βρίσκω κλασσικά του ύφος τους ανάλογα του Born in America άλμπουμ  και πίσω (προφανώς πρίν το Thunder Steel του '88 που είναι η αρχή της Speed Metal εποχής τους!) το CD είναι μία χαρά. Η λογική του να βγάλουν δεύτερο ή τρίτο Thunder Steel και Privilege of Power που είχαν οι κολλημένοι οπαδοί (όχι μόνο των Riot αλλά γενικότερα) προφανώς κι έθαψε την αξιόλογη προσπάθεια που έκαναν απ' το '99 και μετά. Το κακό είναι ότι το συγκρότημα ενέδωσε στις πεποιθήσεις του κοινού μετά. Αυτό όμως είναι μία άλλη ιστορία για το reunion που ακολουθεί.

English:

Wronged in the Consciousness of the World.

Their tenth studio album, the New Yorkers under the guitar direction of Mark Reale (RIP), delivered the successor to the very good “Through the Storm” that preceded it. For some reason, even though it did not differ in style or compositions from the albums before it, it did not receive the attention it deserved at that time. I can understand that the recording of this particular album had practically been done since 2003-2004, which gave it the sense of a hidden work! The album features 3 out of 4 collaborators who had been working with Mark for over ten years: Mike DiMeo on vocals (even though DiMeo was practically no longer part of the lineup at that time, still), Mike Flyntz on second guitar, Pete Perez on bass, and Frank Gilchriest on drums, who carries a huge reputation from his time with Virgin Steele. It is a typical example of their work, equal to their last four albums before 1996. I would even go so far as to say it is definitely half a point better overall than “Sons of Society” (1999). It is melodic, fast in parts, heavy metal with the classic Riot-Rock aesthetic that we had become accustomed to and that it ought to be!

I don’t know if it’s just me, but with tracks like the self-titled opening track, "Knockin' at My Door," "Blinded," "One More Alibi," "The Mystic," "Still Alive," and "Shine," I find them to be classic examples of their style, comparable to the “Born in America” album and earlier (obviously before *Thunder Steel* from '88, which marked the beginning of their Speed Metal era!). The CD is quite good. The logic of wanting to produce a second or third

“Thunder Steel” and “Privilege of Power” that their die-hard fans (not just of Riot, but generally) desired clearly overshadowed the commendable effort they made after '99. The unfortunate thing is that the band succumbed to the beliefs of the audience afterward. However, that is another story regarding the reunion that followed.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!