REVIEW: TYGERS OF PAN TANG, The Cage (1982)

 

TYGERS OF PAN TANG, The Cage (1982)

MCA Records

Τί ακούω και δε το πιστεύω;

Εμπορική στροφή ανάλογη των Def Leppard μελλοντικά έχουμε εδώ  απ' τις τίγρεις. Μετά από τρία συμπαγή άλμπουμ των οποίων τα δύο μέσα στο 1981, στο τέταρτο άλμπουμ με τη τίγρη να φαίνεται πίσω απ' ένα χέρι που βάφει το κάγκελο του "κλουβιού" πάνω της, τα πράγματα λίγο.... δεν είναι όπως θα τα περιμέναμε. Εντάξει δε λέω, τη ζημιά ροπής προς το A.O.R. τη ξεκίνησαν μεγαθήρια όπως οι Uriah Heep από στο 1980 κι οι Rainbow απ' το 1981, αλλά από ένα ψημένο NWOBHM συγκρότημα όπως αυτό, μάλλον χτυπά άσχημα στα αφτιά. Ακόμη και επιρροές Glitter Rock των 70s βρίσκουμε σε κάποια κομμάτια και όντως το σύνολο δε γλυτώνει απ' τη μετριότητα του 6/10  κατά συνέπεια δεν θα αναφερθώ σε επιμέρους κομμάτια του δίσκου. Η χρήση ακόμη κι ηλεκτρονικών κρουστών απ' τον ντράμερ Brian Dick ηχεί κι είναι όντως μάλλον περίεργη. Τα drum pads της εποχής δεν είχαν χροιά κανονικών δερμάτων στα τύμπανα οπότε ο ρυθμός είναι λίγο.... ποπ,  ακόμη χειρότερα ο John Sykes έχει φύγει απ' τη μία κιθάρα και αυτό είναι η πιο μεγάλη διαφοροποίηση με πριν. Ο Robb Weir έχει το δικό του κιθαριστικό πόστο μαζί με τον Fred Purser που παίζει και πλήκτρα (!), αλλά το ηχόχρωμα Sykes λείπει. Richard "Rocky" Laws μπάσο και πάντα ο Jon Deveril στο μικρόφωνο και πραγματικά αν και προσπαθώ να βρω δικαιολογία δε μπορώ! Ένα χαλαρό άλμπουμ που δε το βάζω κοντά στα τρία που προηγήθηκαν και βεβαίως όπως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, το σχήμα έσπασε μετά τη κυκλοφορία  για χρόνια. Ένα άδοξο, αν και  προσωρινό τέλος εποχής.

English:

I hear what I'm saying and I don't believe it;

A commercial turn similar to Def Leppard's future, here from the tigers. After three solid albums, two of which were released in 1981, the fourth album with a tiger behind a hand painting the "cage" door above it, things are not quite what we expected. Alright, I'm not saying that the damage from AOR had started with giants like Uriah Heep from 1980 and Rainbow from 1981, but from a well-known NWOBHM band like this, it's a big blow. Even influences from 70s Glitter Rock can be found in some tracks, and the overall album doesn't escape mediocrity with a score of 6/10. Therefore, I won't refer to specific tracks on the album. The use of electronic drums by drummer Brian Dick sounds and is indeed rather unusual. The drum pads of the time didn't have the usual tone of drum skins, so the rhythm is a bit... pop, and worse, John Sykes has left the one-guitar role and that's the biggest difference with before. Robb Weir has his own guitar post alongside Fred Purser, who plays keys (!), but Sykes' tone is missing. Richard "Rocky" Laws on bass and Jon Deveril on vocals, and I really try to find an excuse but I can't! A relaxed album that doesn't put it next to the three that preceded it, and as usual in these cases, the band broke up after its release for years. A inglorious, albeit temporary end of an era.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης