REVIEW: AEROSMITH, Night In The Ruts

 

AEROSMITH, Night In The Ruts (1979)

Columbia

Άγνωστο μεταξύ αγνώστων.

Σε αυτό το  έκτο άλμπουμ τους οι Αμερικάνοι αυτοί ταγοί του μελωδικού Hard Rock, δεν κάνουν κάτι που θα μας κάνει να μείνουμε με το στόμα ανοιχτό αλλά παραμένουν πιστοί στο δρόμο που οι ίδιοι ξεκίνησαν. Κι είναι κιθαριστικά ο πιο τραχύς δίσκος τους αν και η χρήση κάποιων επιπλέον ήχων από χάλκινα πνευστά σε λίγα σημεία, λίγο ξαφνιάζει το άκουσμα. Μάλιστα το χτύπημα της αποχώρησης του Joe Perry λίγο πριν την ολοκλήρωση  της ηχογράφησης του δίσκου,  έριξε το πρεστίζ του συγκροτήματος. Ο κιθαρίστας Brad Whitford βέβαια δεν έγραψε μόνος του τα μέρη της κιθάρας, αφού μεγάλο ποσοστό ήταν ήδη γραμμένο απ' τον Joe. Steven Tyler σταθερά στο μικρόφωνο, Tom Hamilton μπάσο και Joey Kramer ντραμς, είναι το υπόλοιπο πλήρωμα στον δίσκο. Η παραγωγή του Gary Lyons (ο οποίος θα κάνει δουλειές και με τους Saxon μελλοντικά) δίνει στα κομμάτια τον αέρα που πρέπει. Αν ρωτήσεις έναν μέσο φίλο του σχήματος σίγουρα δε θα σου προτείνει αυτόν το δίσκο, αυτό βεβαίως δε θα πει ότι έχουμε ένα κακό δισκογραφικά παράδειγμα. Η εποχή των υπερβολών, των διαφόρων ουσιών που ταλάνιζαν τους Aerosmith από τον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους, φτάνει εδώ στο ζενίθ της αλλά μουσικά, δε θα χαλάσει τα αφτιά κανενός το υλικό εδώ. Κρατάμε τα No Surprize, Chiquita, Cheese Cake, Three Mile Smile (αυτοπεριγράφεται  ο Steve Tyler;) , Bone To Bone / Coney Island White Fish Boy, Think About It αλλά κι η διασκευή Reefer Head Woman σε Jazz Gillum και δε θα μείνουμε τελικά ανικανοποίητοι.

English:

Unknown Among Unknowns

In this sixth album, these American purveyors of melodic Hard Rock don't deliver anything that will leave us speechless, but they remain faithful to the path they started on. Musically, it's their most rugged album yet, although the incorporation of some additional brass sounds at a few points does add an unexpected twist to the listening experience. The impact of Joe Perry's departure just before the album's completion certainly affected the band's prestige. Of course, guitarist Brad Whitford didn't write all the guitar parts on his own, as a significant portion was already composed by Joe. Steven Tyler remains steady at the microphone, with Tom Hamilton on bass and Joey Kramer on drums rounding out the band. Production by Gary Lyons (who will also work with Saxon in the future) gives the songs the right atmosphere.

If you ask an average fan of the band, they probably won't recommend this album, but that doesn't mean it’s a poor addition to their discography. The era of excess and various substances that plagued Aerosmith since their first self-titled album reaches a peak here, but musically, the material will not disappoint anyone. We can enjoy tracks like "No Surprize," "Chiquita," "Cheese Cake," "Three Mile Smile" (does Steve Tyler describe himself there?), "Bone To Bone / Coney Island White Fish Boy," "Think About It," and the cover of "Reefer Head Woman" by Jazz Gillum, which ensures we won't come away unsatisfied after listening.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης!