REVIEW: BLACK SABBATH, Live Evil (1982)

 

BLACK SABBATH, Live Evil (1982)

Warner Bros. Records

Ο καλύτερος τρόπος να αποδοθεί ζωντανά μια ολόκληρη εποχή.

Κι αυτή εποχή έληξε άδοξα με το συγκεκριμένο ζωντανά ηχογραφημένο άλμπουμ. Απ' το εκπληκτικό εξωφύλλο με τα κλασσικά τραγούδια τους να έχουν μεταμορφωθεί σε πραγματικά όντα, στο πρώτο επίσημο live (το Live At Last του 1980 δεν θεωρείται από το συγκρότημα επίσημη κυκλοφορία, το έβγαλε ο πρώην παραγωγός τους μέσω Warner) οι τέσσερις συντελεστές Iommi, Butler, Dio, Appice και ο κος Nichols κρυμμένος πίσω απ' τη σκηνή στα πλήκτρα, σε ένα απάνθισμα από το 1970 ως το 1981 των κλασσικών πρωτοπόρων της heavy rock και φυσικά με κάποιες ελλείψεις. Ο Dio δεν είναι Ozzy. Βασικά δεν γίνεται ο Ozzy να γίνει Dio! Μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικούς ερμηνευτές. Όπως και να το δεις το ομονυμο Black Sabbath από το πρώτο τους άλμπουμ είναι η πιο μαύρη, doom, σκοτεινή εκτέλεση του κομματιού ever στο cd αυτό. Το N.I.B. πάλι απ' το πρώτο άλμπουμ από την άλλη, το αποδίδει πολύ κοφτά ο Dio παρομοίως και τα  War Pigs, Children of The Grave. Τώρα αν περιμένετε αξιοκρατικά να γράψω για τα υπόλοιπα κόμματα απ' το Heaven And Hell ή το Mob Rules, άδικος κόπος, δεν περιγράφω άλλο...

English Text:

The most evocative way to resurrect an entire era.

Unfortunately, this era met an inglorious demise with the release of this vividly captured live album. From the striking album cover that transforms their classic tunes into tangible entities to the inaugural official live performance (it's worth noting that the 1980 "Live At Last" isn't officially recognized by the band; it was independently released by their former producer through Warner), the quartet of maestros—namely Iommi, Butler, Dio, Appice—alongside the discreet Mr. Nichols orchestrating from the shadows on the keyboards, embark on a sonic odyssey spanning from 1970 to 1981, encapsulating the essence of the classical trailblazers in heavy rock. Naturally, there are a few notable omissions.

Dio is not Ozzy. To state the obvious, Ozzy cannot morph into Dio! We're dealing with two vocalists who are worlds apart. Regardless of perspective, the eponymous track "Black Sabbath," from their debut album, stands out as the darkest, most doom-laden, and sinister rendition of the piece ever etched onto this CD. On the flip side, Dio carves out a sharply defined rendition of "N.I.B.," also from the debut album, along with masterful executions of "War Pigs" and "Children of The Grave."

If you're anticipating a discerning analysis of the remaining compositions from "Heaven And Hell" or "Mob Rules," I must refrain. Delving further would be an exercise in futility; there's no need to elaborate any further.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης