REVIEW: HELLOWEEN, Pink Bubbles Go Ape (1991)

 

HELLOWEEN, Pink Bubbles Go Ape (1991)

EMI

Χωρίς την αίγλη των προηγούμενων, προσπαθούν αλλά...

Η αρχή της βραχύβιας δεύτερης περιόδου τους, όπως είχα ξανά γράψει, ο τέταρτος full length δίσκος των Europower metal  πρωτοπόρων, δεν τραβάει. Εντάξει το Chameleon που ήρθε μετά τους αποτελείωσε, βασικά τον τραγουδιστή τους Michael Kiske αποτελείωσε, αλλά ήταν τέλος εποχής, της δικής του!.. Η απουσία του Kai Hansen γίνεται αντιληπτή όχι κιθαριστικά τόσο πολύ όσο συνθετικά. Ο Roland Grapow ήταν άξιος αντικαταστάτης. Έδωσε και το The Chance, περιέργως το πιο Helloween κομμάτι του cd.... Αξίζουν και τα Mankind, Someone's Crying, Kids Of The Century.

English Text:

Striving forward sans the brilliance of their past, they push onward, yet...

Embarking on the genesis of their ephemeral second chapter, as previously highlighted, the fourth full-length album by the pioneers of Europower metal doesn't quite hit the mark. Granted, the aftermath of Chameleon, which followed, left them in disarray, especially their vocalist Michael Kiske; however, it symbolized the end of an era, his era! The void left by Kai Hansen is evident, not only in guitar prowess but notably in compositional richness. Roland Grapow, a commendable replacement, even delivered The Chance, oddly the most evocative of classic Helloween on the CD... Other standout tracks include Mankind, Someone's Crying, and Kids Of The Century.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης