REVIEW: GRAVE DIGGER, The Reaper (1993)

 

GRAVE DIGGER, The Reaper (1993)

GUN

Ο Χάρος (ξανά) βγήκε παγανιά...

Μετά από τρία καλά κι ένα αμφίβολο άλμπουμ ως σκέτοι Digger, ως το 1986, οι τύποι αυτοί ανήκουν στην συνομοταξία των Accept, όχι μόνο λόγω των φωνητικών του Chris Boldedahl που έχει παραδεχτεί άπειρες φορές την αγάπη του για τον Udo Dirkschneider ε, τον οποίο, κοπιαρει ανοιχτά, αλλά κυρίως λόγω της μουσικής τους: Heavy/Speed Metal γερμανικής τεχνοτροπίας. Μπήκαν στο πάγο το 1987 και ξαναεμφανιστικαν το 1992 ζωντανά με τους κ.κ Uwe Lulis κιθάρα, Thomas Gottlich μπάσο και τον άρχοντα των δερμάτων, τον γυρολόγο των σκαμπω του ντράμερ τον Jorg Michael. Το πέμπτο αισίως άλμπουμ τους ήρθε αλλά δεν άγγιξε και πολύ το κοινό. Κακώς, λέω εγώ. Έχει την μαγιά των τριών αρχικών συν μερικά εμπορικότερα ψήγματα κομματιών που είχαν μείνει στο ράφι μετά το '87.

English Text:

Charon has once again embraced pagan themes...

After establishing themselves with three well-received albums and one that left room for speculation during their Digger days, a significant transformation took place in 1986. They found themselves in the same league as Accept, and this connection wasn't solely due to Chris Boldedahl's remarkable vocals. Boldedahl openly expressed his deep admiration for Udo Dirkschneider, a passion that resonated through his performances. However, what truly cemented their place in the Accept legacy was their unique take on German-style Heavy/Speed Metal.

In 1987, the band decided to take a break, only to reemerge in 1992 with a live lineup featuring Uwe Lulis on guitar, Thomas Gottlich on bass, and the drumming virtuoso, Jorg Michael. Unfortunately, their fifth album didn't gain the traction it deserved. In my opinion, this was an injustice, as it still encapsulates the band's original spirit, complemented by a handful of more commercially appealing tracks that had been shelved since '87.

Τάκης "Ε-Μortal One" Γιώτης